Spisu treści:

Cukiernie: 9 najlepszych deserów w Neapolu
Cukiernie: 9 najlepszych deserów w Neapolu

Wideo: Cukiernie: 9 najlepszych deserów w Neapolu

Wideo: Cukiernie: 9 najlepszych deserów w Neapolu
Wideo: The BEST DESSERTS in NAPLES|| Final Day || Italy Vlog 2024, Marsz
Anonim

Zrób listę najlepsze słodycze w Neapolu oznacza to również wyjście poza obręb miasta i wejście w pewne prowincjonalne realia, które cieszą się powszechnym uznaniem wśród cukiernie najlepsze we Włoszech: może być doskonałym rozwiązaniem, aby uprawiać turystykę bliskości, o której tak wiele mówi się w tym okresie. Słodka turystyka, określiłbym to.

Trzeba pilnie powiedzieć, że mówienie o najsłynniejszych słodyczach Neapolu nie oddałoby dojmującego obżarstwa i mistrzostwa wielu innych części Kampanii. Miasto Neapol jest tylko jednym z wyrazów różnorodnego i kolorowego terytorium. Tradycja neapolitańskiego cukiernictwa – i cała Kampania – jest w dużej mierze podzielana z sycylijskim ciastem: wystarczy pomyśleć o ogromnej obecności ricotty z owczego mleka (a zatem cassate i innych słodyczy), migdałów w postaci królewskiej pasty i dekoracji, smażonych przetworów: wszystko to z pewnością jest filtrowane przez gęstą wymianę handlową w Morskiej Republice Amalfi; następnie od „pożyczek” przerabiano przygotowania od podstaw, zwłaszcza w klasztorach, gdzie opatki wysokiego rodu miały możliwość wymiany różnych informacji. Inne pożyczki pochodzą z relacji politycznych, jakie Królestwo Obojga Sycylii miało z Francją, z Cesarstwem Austro-Węgier, z Arabami.

Obecna tutaj lista, która nigdy nie będzie wystarczająco wyczerpująca, opiera się na przeszłych i obecnych degustacjach niżej podpisanych. Jak wspomniano powyżej, ciasto neapolitańskie i kampanijskie jest pełne zanieczyszczeń, pożyczek dyplomatycznych i wynalazków od podstaw: niechętnie pominęliśmy Zupa neapolitańska (lokalna odmiana zuppa inglese), neapolitańska cassata, bożonarodzeniowe słodycze, takie jak mostaccioli i roccoco, nadziewane pieczarki z ciasta parzonego, „prowincjonalne” migliaccio, mitologiczne – i prawie niemożliwe do znalezienia w cukierniach poza granicami Caserty – polska aversana oraz urozmaicony wybór pastarelle Mignon, które są częścią niedzielnego pakietu makaronów typu la pyszny neapolitański. Z różnych powodów wielu z nich nie udało się ugruntować swojej pozycji jako „spacerowych” słodyczy, a inne poszły w zapomnienie. A może pewnego dnia wyjaśnię, jak zrobić idealną paczkę makaronu i zadowolić wszystkich.

Więc tutaj jest najlepsze słodycze w Neapolu, obok cukiernie odniesienia, a także najlepsze miejsce, w którym możesz spróbować każdego z nich.

Sfogliatella kędzierzawa Carraturo w Porta Capuana

Cukiernia Carraturo Neapol
Cukiernia Carraturo Neapol

Antica Pasticceria Carraturo, Via Casanova 97, Neapol

Mała, pełna wdzięku, spójna chrupkość ciasta, z obfitym i aromatycznym nadzieniem: jak powiedzieliśmy na naszej liście najlepszych sfogliatelle w Neapolu, sama kręcona sfogliatella z Antica Pasticceria Carraturo jest warta podróży do Porta Nolana, historyczna dzielnica Neapolu, która zawiera ponad 170 lat historii rodziny Carraturo. Na historia sfogliatelli powiedzieliśmy też dość: sięga XVI wieku, co czyni go jednym z klasycznych stopni pochodzenia konwentualnego. Niektórzy wywodzą go z Sfogliatella Santarosa z Conca de 'Marini, inni umieszczają jego narodziny w innym klasztorze neapolitańskim: klasztorze sióstr Santa Croce di Lucca.

W każdym razie znany nam przepis to przepis gospodarza (który później został cukiernikiem) Pasquale Pintauro, emblematyczna postać ciasta neapolitańskiego.

Sfogliatella z ciasta Mario Di Costanzo

Cukiernia Costanzo
Cukiernia Costanzo

Cukiernia Di Costanzo, Piazza Cavour 133/135, Neapol

Więc siostry, ale tak daleko: „skorupa” zmienia wszystko, jeśli chodzi o sfogliatelle. Skromna opinia, cienka i krucha skorupka, wanilia we właściwym miejscu (z pomocą, czemu nie, z cukrem pudrem) pozwala na odpowiednie ugotowanie i przyjemny „całkowity” kęs, bez kruche ciasto przytłaczające nadzienie. A doskonały przykład sfogliatelli z ciasta jest to cukiernik z ambicjami Napo-Francu Mario Di Costanzo, z cukierni o tej samej nazwie: obok fantastycznych deserów inspirowanych kuzynem Alp, znajdziemy wspaniałe przykłady lokalnych deserów, przede wszystkim kruche ciasto sfogliatella. Obfite wymiary, kruche ciasto rozciągnięte we właściwym miejscu, które przylega do obfitego nadzienia, proporcjonalne i pachnące. W centrum miasta, którego nie można przegapić.

Ciasto caprese Sabatino Sirica

Cukiernia Sirica, małe wypieki
Cukiernia Sirica, małe wypieki

Cukiernia Sirica od 1977 r., Via Francesco Cappiello 55, San Giorgio a Cremano

Nazywany również ciasto bez mąki, jest to z pewnością bardzo znany deser nawet poza Neapolem. Caprese, zrobione z cukru, masła, mąki migdałowej, jajek i czekolady, ma jeden historia stosunkowo niedawna i poświadczona w dwóch różnych wersjach: pierwsza przewiduje nieco nieostrożnego, ale genialnego kucharza, który zapomniał włożyć mąkę do ciasta, podczas gdy druga hipoteza nawet nadaje nazwę i miejsce temu deserowi, umieszczając go w Capri w rękach autorstwa Carmine Di Fiore, wykwalifikowanego cukiernika i szczęściarza urodzonego na jednej z najpiękniejszych wysp na świecie.

Mamy też datę urodzenia: 1920. Krótko mówiąc, na początku ubiegłego wieku, w czasie, by cieszyć się lśniącym stuleciem dolce vita. Często, aby przypomnieć sobie pochodzenie tego deseru (na wypadek, gdybyście zapomnieli), jego powierzchnię zdobi motyw stosów z cukrem pudrem.

Dla wielu z nas, którzy są na stałym lądzie i którzy (niestety) bardzo mało jeżdżą na Capri, możemy poczuć się na wyspie, degustując deser o tej samej nazwie. Pyszna capresine - czyli ciastka Caprese, które mieszczą się w dłoni - Sabatino Sirica przeniosą Cię z powrotem do muorzo (smaku) dolce vita. Niezastąpiony w niedzielnym kabarecie makaronowym.

Wypieki Pasticceria De Vivo

Ciasto De Vivo neapolitańskie wypieki
Ciasto De Vivo neapolitańskie wypieki

Cukiernia De Vivo, Via Roma 36, Pompeje (Neapol)

Mówiłem wam wiele o słodyczy Syreny Partenopskiej, schronienia neapolitańskiego ciasta zrodzonego ze starożytnych ciast miodowych i pszennych, rozsiewanych podczas świąt rzymskiego świata.

Jeśli chodzi o starożytność, pastiera Pasticceria De Vivo w Pompejach jest „niska” (w Neapolu pastiera często jest ceglana), słusznie wilgotna, ozdobiona regularnymi kandyzowanymi owocami. Deser, który może dać wiele satysfakcji nawet poza okresem Wielkanocy. Warto posiedzieć w pięknej cukierni na Via Roma i delektować się kromką po zwiedzaniu miasta.

Płatek śniegu Pasticceria Poppella

Cukiernia Poppella w Neapolu
Cukiernia Poppella w Neapolu

Cukiernia Poppella, Via Arena della Sanità 29, Neapol

Młodzieńczy deser, który już od kilku lat dosłownie przykuwa uwagę sieci, również wypróbowany i zrecenzowany przez nas: mowa o słynnym płatku śniegu, wynalezionym przez Ciro Poppellę, właściciela cukierni o tej samej nazwie w sercu dzielnica Sanita. Słodki pop tak „trudny” do zrobienia, to znaczy dobrze skalibrowany we wszystkich częściach: to mały kawałek ciasta brioche wypełniony kremem mlecznym i ricottą, z wybuchowym efektem przy pierwszym kęsie.

Neapolitańczycy uwielbiają tego typu słodycze na spacery, chciwe i alfonsy: w latach neapolitańskiego boomu kulturowego deser ten miał być dosłownie królem spacerów i sporym zakończeniem posiłku lub przekąski.

Baba Salvatore Capparelli

Cukiernia Salvatore Capparelli
Cukiernia Salvatore Capparelli

Cukiernia Capparelli, Via dei Tribunali 327, Neapol

Prosta, ale wymaga umiejętności i doświadczenia: neapolitańska baba to kolejny z tych słodyczy, które mają swoje korzenie w bliskich stosunkach dyplomatycznych, jakie tkało miasto w czasach Burbonów. W dużym uproszczeniu – o czym porozmawiamy później – najczęściej cytowana historia podaje nazwisko Stanisława Leszcińskiego, zdetronizowanego króla Polski w 1735 r. i teścia Ludwika XV Francji, który poślubił swoją córkę jako „wynalazca”. baba maczająca kawałek ciasta typowy dla Tyrolu, Austrii i Lotaryngii: tak zwany kugelhupf, wciąż istniejący deser, w połowie drogi między ciastem brioche a panettone, bardzo podobny, jeśli nie równy polskiej babowce.

Brakowało nam przecież cukiernika, a Stanisław na swój sposób przeszedł do historii. Z Lotaryngii deser dotarł do Paryża, do słynnej w tym czasie cukierni Sthorer. W Neapolu w swoim klasycznym „grzybkowym” kształcie dotarł do nas przez monsù, nadwornych kucharzy, którzy tak wiele zrobili przy tworzeniu kuchni neapolitańskiej. Do tej pory baba neapolitańska - nazwijmy ją ze wzmocnieniem babà - jest z pewnością najbardziej kultowym i znanym deserem w Neapolu. Łatwy do jedzenia w trybie street food, zapach lekko alkoholowego syropu jest w stanie obudzić martwy apetyt.

Jeśli chodzi o babę, jeśli o nim wspomnisz, nie możesz przestać myśleć o cukierni Capparelli przy Via dei Tribunali: jest to z pewnością najbardziej godny podziwu przykład w pasie miasta. Jednolity kolor kopuły i korpusu, różnej wielkości, skórzasty wygląd, ale wystarczająco gąbczasty do kęsa, nasączony doskonale skalibrowanym cukrem i alkoholem: ładne, pełne ciało.

Zeppole neapolitańskie autorstwa Pepe Mastro Dolciere

zeppola-di-san-giuseppe-smażony-pieprz-mistrz-cukiernik
zeppola-di-san-giuseppe-smażony-pieprz-mistrz-cukiernik

Pepe Mastro Dolciere, Via Nazionale 2/4, Sant'Egidio del Monte Albino (Salerno)

Historia tsippoli jest długa, naleśniki, które przeszły przez historię kociołka pełnego oleju w kotle, przyozdobionego miodem, orzechami, rodzynkami i wszystkim, co mogło sprawić, że były energetyczne, świąteczne i smaczne. Właściwie, tym terminem chcę objąć dwa rodzaje zeppole: ten właśnie opisany i inaczej nazywany San Giuseppe, zrobiony z ciasta parzonego, śmietany i czarnej wiśni; a następnie jest ten zwany również zszywką, który wywodzi się z krapfenu, wyraźnie pochodzenia austro-węgierskiego. W Kampanii często stają się oboje zeppole: jeśli chcesz wiedzieć więcej, poświęciliśmy również artykuł.

Nauka smażenia w Kampanii również należy do prowincji Salerno, czego przykładem jest rodzina Pepe. Miękkie, zakwaszone i złociste we właściwym miejscu, bez względu na to, czy są wypełnione budyniem i posypane naturalnie kandyzowaną czarną wiśnią, czy po prostu usmażone i posypane cukrem: trudno o lepszego pączka niż te przygotowane przez Giuseppe i Prisco Pepe. Dostępny również w wariancie wypiekanym w piekarniku: jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne, złóż sobie przysięgę Bogu Smażonych, a nie pożałujesz.

Cytrynowa rozkosz z Pasticceria Pansa

Pasticceria Pansa, Piazza Duomo 40, Amalfi (Salerno)

La Costiera należy się również podziękować tylko za wspaniałe drzewa cytrusowe, które nam oferuje i które pozwalają nam korzystać z różnych przysmaków, w tym z cytryny. Zdecydowanie młody, ale bardzo sławny deser, ma dobrze rozpoznane ojcostwo u szefa kuchni Sorrentine Carmine'a Marzuillo (a przynajmniej tak się wydaje).

Jest to ciasto, często w pojedynczych porcjach do spożycia na blacie, na bazie biszkoptu nasączonego limoncello (lub syropem na bazie limoncello), śmietanki i kremu cytrynowego, uzupełnione lukrem i bitą śmietaną: czysty barok i wspomnienie były to wspaniałe czasy. Sady rodziny Pansa wiele robią na ten niezwykły deser.

Spumone neapolitański z Pasticceria Bellavia

Obraz
Obraz

Cukiernia Vincenzo Bellavia, Piazza Francesco Muzii, 27/28, Neapol

Prawie zapomniany przez lata - na przełomie XIX i XX wieku - neapolitański spumone stanowił "słodką rozrywkę" miejskiego lata: ci z nas odstawionych od piersi do Neapolu będą również pamiętać Renato Carosone, «Jamm'o bar 'lub Chiatamone, vuo '' lub cuppetto lub vuo '' lub spumone? »(Chodźmy do baru w Chiatamone, chcesz lody w filiżance czy wolisz spumone?). Tutaj spumone – zrodzony w Neapolu prawdopodobnie z kulinarnej nauki monsusa dworskiego, a następnie wyeksportowany na całe Południe, do tego stopnia, że w Salento wciąż bardzo żywy w różnych formach – to lody (truskawkowe, kawowe, czasami z mieszanych smaków) z biszkoptowym sercem w środku; nierzadko zdarza się jednak, że można znaleźć coś przeciwnego: posypkę biszkoptową i serce z lodów. Pojedyncza porcja próbuje przetrwać pod koniec posiłku w niektórych neapolitańskich pizzeriach i restauracjach, często bez powodzenia.

Wielka szkoda, także dlatego, że jeśli zrobiony tak, jak robi to rodzina Bellavii, jest to deser, któremu nie ma czego pozazdrościć świeżości i obżarstwa. Podana w odpowiedniej temperaturze (w skrócie: łyżeczka nie powinna wbijać się w lody jak kilof, ale lekko tonąć, aż napotka lekki opór) da ci tłustą satysfakcję.

Zalecana: